یک شعر خاص

سعدی، شاعر و نویسنده بزرگ ایرانی است که در قرن هفتم هجری می زیست. شاعری که سالیان سال، الگوی بسیاری از شعرای برجسته بود که شهرتی به پهنای وسعت خاور نزدیک تا خاور دور داشت و تاثیر بسزایی در ادبیات هند گذاشته بود. 

یکی از ویژگی های اشعار سعدی، انتقال معانی عمیق و قابل تأمل با استفاده از زبانی ساده است. در واقع او برای نوشتن آثار ادبی خود از زبان مردم استفاده می کرده و به همین دلیل مردم شعر او را در دوره های مختلف تاریخی درک می کردند و از آن لذت می بردند. ذبیح الله صفا در جلد دوم تاریخ ادبیات ایران شاخص‌های آثار سعدی را چنین معرفی می‌کند:

“سعدی زبان فصیح و بیان معجزه آسای خود را تنها وقف بیان احساسات عاشقانه نکرد بلکه بیشتر آن در بیشتر در خدمت سعادت آدمی بکار گرفت، او شاعری جهان دیده و سرد و گرم چشیده بود، سخن گرم و دلپذیر خود را همراه با حکایات زیبا بیان می‌کرد.”

شعر بنی آدم اعضای یکدیگرند، یکی از مشهور ترین قطعات گلستان سعدی است که در باب اول و در سیرت پادشاهان آمده است. این شعر، حاوی مضمون انسان دوستانه ای است که تاکید بسیاری بر اتحاد و نوع دوستی، بدون در نظر گرفتن موانع و برچسب های اجتماعی دارد و به همین دلیل، بسیار مورد توجه قرار گرفته است، تا جایی که باراک اوباما رئیس جمهور پیشین ایالات متحده آمریکا، در یکی از سخنرانی هایش به این شعر اشاره کرد و بنی آدم یا فرزند آدم را نماد شخصی معرفی کرد که موانع را شکسته و آن هارا پشت سر می گذارد.

طبق منابع گوناگون، درگذشت سعدی به سال های ۶۹۴ تا ۶۹۵ بر می گردد و آرامگاه او در چهار کیلومتری شمال شرقی شهر شیراز و در مجاورت باغ دلگشا واقع شده است.